سمیه آقامحمدی؛ محمد جعفر اشکوری؛ حسین محمدی
چکیده
آلفونس دهم (682-618 ق./1284-1221 م.) با نگرشی جهان‌وطنی، با پذیرش مهاجران شرقی و ایجاد گفتگوی فرهنگی میان مسیحیان، مسلمانان و یهودیان، دربار خود را به مرکزی برای توسعه دانش تبدیل کرد. این پژوهش به روش توصیفی - تحلیلی به بررسی نقش آلفونس دهم در انتقال علوم اسلامی به غرب پرداخته است. یافته‌ها نشان می‌دهد که اندلس در دوران او از تمدن اسلامی در ...
بیشتر
آلفونس دهم (682-618 ق./1284-1221 م.) با نگرشی جهان‌وطنی، با پذیرش مهاجران شرقی و ایجاد گفتگوی فرهنگی میان مسیحیان، مسلمانان و یهودیان، دربار خود را به مرکزی برای توسعه دانش تبدیل کرد. این پژوهش به روش توصیفی - تحلیلی به بررسی نقش آلفونس دهم در انتقال علوم اسلامی به غرب پرداخته است. یافته‌ها نشان می‌دهد که اندلس در دوران او از تمدن اسلامی در زمینههای سیاسی و اجتماعی تأثیرات قابلتوجهی پذیرفت. این تأثیرات ناشی از همکاری مسلمانان در مدیریت نهادهایی همچون مدارس و رصدخانهها و همچنین ترجمه کتب عربی به لاتین و کاستیلی بود. همکاریهای علمی با فتح مرسیه و منابع به دست آمده از تصرف قرطبه و سِویا و نظارت ابوبکر محمد بن رقوطی به اوج خود رسید. این اقدامات نقطه عطفی در تحول اندیشههای آلفونس دهم بود و او با الگوگیری از تمدن اسلامی، ابنیههایی مانند رصدخانهها، مدارس و آسایشگاههای روانی را در آندلس ساخت. این اقدامات زمینهساز پیشرفت و انتقال دستاوردهای شرق به غرب و پیشزمینهای برای خروج غرب از قرون وسطی و ورود به عصر رنسانس شد.
